Mt 28, 16–20
I. O czym mówi Bóg?
II. Co Bóg mówi do mnie?
„Jedenastu uczniów udało się do Galilei”. Na prośbę Jezusa najbliżsi uczniowie idą do miejsca, gdzie po raz pierwszy spotkali Mistrza. Potem przez trzy lata przeżywali wszystko razem: mieszkanie, posiłki, spotkania z ludźmi. Pomyślę o moim życiu z Jezusem. Ile lat już ono trwa? Czy przez ten czas zbliżyłem się do Jezusa, lepiej Go poznałem i mocniej pokochałem?
„Niektórzy jednak wątpili”. Mimo tylu lat przebywania razem, mimo że „oddali Mu pokłon”, nie wszyscy z Apostołów wierzyli w to, co się dzieje. Mieli wątpliwości. Jezus jednak nie strofuje ich za to, że są ludźmi „małej lub chwiejnej wiary”. A ja, czy noszę w sercu jakieś pytania, wątpliwości, które osłabiają moją wiarę? Czy mam odwagę głośno je wypowiedzieć? „
Ja jestem z wam przez wszystkie dni aż do skończenia świata” – zapewnia Jezus. Młody wykładowca historii za pytał studentów, jakie słowa chcieliby wypowiedzieć jako ostatnie w swoim życiu. Studenci poprosili, by on pierwszy odpowiedział. „Niech nie pamięta mnie historia. Ale niech dobro, które pozostanie, pamiętają ci, których kochałem”. Apostołowie mimo lęku i niepewności mają iść na krańce świata z pewnością miłości Boga oraz bliskości i wsparcia ze strony Jezusa. „Wniebowstąpienie Jezusa oznacza, że nie oddalił się od nas, ale że dzięki swemu byciu z Ojcem jest teraz blisko każdego z nas, na zawsze” (Benedykt XVI).
III. Do czego wzywa mnie Bóg?
Podziękuję Jezusowi, że jest zawsze przy mnie.
Piotr Koźlak CSsR
UDOSTĘPNIJ
Mt 28, 16–20
Jedenastu uczniów udało się do Galilei na górę, tam gdzie Jezus im polecił. A gdy Go ujrzeli, oddali Mu pokłon. Niektórzy jednak wątpili. Wtedy Jezus podszedł do nich i przemówił tymi słowami: „Dana Mi jest wszelka władza w niebie i na ziemi. Idźcie więc i nauczajcie wszystkie narody, udzielając im chrztu w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego. Uczcie je zachowywać wszystko, co wam przykazałem. A oto Ja jestem z wami przez wszystkie dni, aż do skończenia świata”. Mt 28, 16–20
Szacunek dla Pana
Parę lat temu w potocznym języku młodzieży pojawiło się nowe słowo: „szacun”. Kiedy jest używane? Oto trzy sytuacje z życia wzięte. Pierwsza: uczeń stawia się nauczycielowi, który nie jest już dla niego żadnym autorytetem. Druga sytuacja: chłopak podjeżdża drogim samochodem swojego ojca pod szkołę, koledzy nie mogą wyjść z podziwu, że ojciec tak mu zaufał! Trzecia sytuacja: dziewczyna studiuje dwa kierunki, udziela korepetycji i jeszcze ma czas na duszpasterstwo akademickie. Młodzi ludzie, patrząc na takie osoby, kiwają głowami i mówią: Szacun! Niektórzy gestem podniesionej ręki dają znać, że chcą przybić piątkę, i dorzucają: Szacun! No cóż… słowo to samo, a wyraża zupełnie co innego. Jedno wydaje się pewne: „szacun” znaczy „jesteś dla mnie kimś ważnym”, choć postępowanie tej osoby niekoniecznie na to zasługuje.
Jedenastu uczniów udało się do Galilei na górę, tam gdzie Jezus im polecił. A gdy Go ujrzeli, oddali Mu pokłon (Mt 28, 16–20). Dla Jezusa, który nazywał ich swoimi przyjaciółmi, mieli szczególny szacunek. Gdy ujrzeli Go przed odejściem do Ojca, oddali Mu cześć, a On powiedział im: Idźcie na cały świat i głoście Ewangelię wszelkiemu stworzeniu (Mk 16, 15–20) oraz: Oto Ja ześlę na was obietnicę mojego Ojca. Wy zaś pozostańcie w mieście, aż będziecie uzbrojeni mocą z wysoka (Łk 24, 46–53). Uczniowie oddali pokłon Chrystusowi, a On ich błogosławił i umacniał!
Mędrcy ze Wschodu szukali Dzieciątka Jezus, a kiedy Je zobaczyli, oddali Mu pokłon. Uczniowie Jezusa oddają Mu pokłon. Niektórzy pobożni turyści odwiedzający kościoły oddają Mu pokłon. Maluchy przyprowadzane do kościoła przez rodziców instynktownie oddają Mu pokłon. Babcie różańcowe oddają Mu pokłon. Budząca się do życia przyroda oddaje Mu pokłon.
Panie Jezu… ja również oddaję Ci pokłon!
ks. Eugeniusz Ploch
