Święto nawrócenia św. Pawła apostoła

Mk 16, 15-18

I. O czym mówi Bóg?
Czytając fragment tzw. rozesłania apostołów, albo „ostatniego nakazu Jezusa” nasuwa się pytanie: jakie powinno być główne zadanie ludzi wierzących, którzy przyjęli prawdę o Jezusie, Synu Bożym, który po męce krzyżowej, został złożony do grobu, ale po trzech dniach zmartwychwstał. Święto nawrócenia „Apostoła Narodów” przypomina mi ostatnie zdania markowej Ewangelii. Jezus, po swoim zmartwychwstaniu ukazał się jedenastu i wyznaczył im zadanie: iść w świat i głosić Ewangelię. Zapewniał ich jednocześnie, że trwając w jedności z Nim będą im towarzyszyć nadzwyczajne znaki. 

II. Co Bóg mówi do mnie?
„Idźcie na cały świat i głoście Ewangelię wszelkiemu stworzeniu”. Każdy z jedenastu apostołów i dobrany później za Judasza Maciej oraz po swoim nawróceniu Paweł wypełnij misyjny nakaz Jezusa. Oprócz apostoła Jana wszyscy ponieśli śmierć męczeńską „głosząc Ewangelię wszelkiemu stworzeniu”. Taką misję otrzymuje każdy ochrzczony. Mam być świadkiem Jezusa, to znaczy mogę mówić lub gdy zachodzą szczególne okoliczności, innymi sposobami głosić Ewangelię. Dobra Nowina głoszona „wszelkiemu stworzeniu” to sposób życia w codzienności, pośród wykonywania zwyczajnych  prac. Jak to zadanie udaje mi się wypełniać?
„Kto uwierzy i zostanie ochrzczony, będzie zbawiony, a kto nie uwierzy, będzie potępiony”. Wiara w Jezusa zakłada dobrowolne przyjęcie Jego nauki. Jezus nikogo nie zmusza, każdy musi wybrać Boga i Jego zasady życia w pełnej wolności. Bóg nie zmusza, by człowiek był z Nim, jednak odrzucenie Go ma swoje konsekwencje – wieczne potępienie. „Bóg nie przeznacza nikogo do piekła, lecz dokonuje się to przez dobrowolne odwrócenie się od Boga (poprzez popełnienie grzechu śmiertelnego) i trwanie w nim do końca życia. Umrzeć w grzechu śmiertelnym, nie żałując za niego i nie przyjmując miłosiernej miłości Boga, oznacza pozostać na zawsze oddzielonym od Boga” (Katechizm Kościoła 1033; 1037)
Początkiem drogi ku zbawieniu jest przyjęcie chrztu świętego. W Katechizmie Kościoła, czytamy: „Chrzest jest sakramentem wiary. Jednak wiara wymagana do chrztu nie jest wiarą doskonałą i dojrzałą, ale zaczątkiem, który ma się rozwijać. U wszystkich ochrzczonych, dzieci i dorosłych, po chrzcie wiara powinna wzrastać” (nr 1253-54). Czy zauważam u siebie wzrost wiary od czasu świadomego jej przyjęcia i przeżywania?
„Tym zaś, którzy uwierzą, znaki towarzyszyć będą”. Jezus zapowiada, że ci, którzy w Niego uwierzą będą doświadczali niezwykłych znaków, po ludzku często niewytłumaczalnych. Nadzwyczajne działanie wierzących zawsze jest sprawowaniem czynności w imię Jezusa. Cuda czyni Jezus poprzez posługę tych, którzy trwają z Nim w duchowej jedności. Są one zapowiedzią niektórych sakramentów, np. namaszczenia chorych (będą kładli ręce na chorych i ci odzyskają zdrowie”) lub posługi egzorcystów („w imię moje złe duchy będą wyrzucać”). 

III. Do czego Bóg mnie wzywa?
Przeczytam życiorys św. Pawła, i zatrzymam się dłużej przy momencie jego nawrócenia. Co zwraca moją szczególną uwagę?
Piotr Koźlak CSsR