Mt 11, 20–24
I. O czym mówi Bóg?
II. Co Bóg mówi do mnie?
„Jezus począł czynić wyrzuty miastom, w których najwięcej dokonało się cudów, że się nie nawróciły”. Posłucham wyrzutów, jakie czyni Jezus pod adresem mieszkańców miast. Musiał być bardzo rozczarowany, wręcz załamany, serce przeszywał ból, że ludzie, wśród których przebywał najdłużej i doświadczali nie tylko Jego bliskości, ale i byli świadkami cudów, nie chcieli zmiany swego życia.
Okazuje się, że czasami nawet bardzo częste i bliskie przebywanie z Jezusem nie musi prowadzić do więzi z Nim. Może to być tylko powierzchowne przyzwyczajenie, które znieczula serce. Pomyślę o mojej modlitwie, Eucharystii, spowiedzi. Jak przeżywam te wielkie dary, czy zbytnio nie przyzwyczaiłem się do nich, czy nie stały się , nie daj Boże, rutyną? Czy wnoszą w moje życie ożywienie duchowe? Jezus przywołuje dodatkowo dwa miast, które w Biblii są synonimami największych grzechów, Sodomy i Gomory. Mówi, że gdyby ludzi stamtąd doświadczali takich cudów, których On dokonał w Kafarnaum, na pewno by zmienili swoje życie na lepsze. Uświadomię sobie bardzo poważną prawdę, że zmarnowane łaski mogą mi być przypomniane, gdy stanę przed Bogiem po śmierci.
W modlitwie poproszę Jezusa, aby ukazał mi wydarzenia z mego życia, w których udzielał mi najwięcej darów. Ale poproszę też, bym ze szczerością przypomniał sobie sytuacje, w których świadomie odrzucałem lub marnowałem łaski. Zapytam się, jak a była tego przyczyna? Zwrócę też uwagę, że misja chrześcijańska nie jest łatwa, skoro nawet Jezus i apostołowie napotkali na tej drodze niepokonalne trudności – bark chęci nawrócenia u ludzi.
Uświadomię sobie także, że nigdy nie należy się łudzić obiecującymi początkami, w jakiejkolwiek pracy apostolskiej. Może się to okazać złudne. Jeśli moja praca ma wydać trwały owoc muszę przygotować się na wytrwałą i ciężką działalność.
III. Do czego wzywa mnie Bóg?
Cokolwiek się wydarzy w moje działalności ewangelizacyjnej – sukcesy czy porażki – oddam wszystko Bogu i za wszystko Mu podziękuję.
Piotr Koźlak CSsR
Polecana lektura na dzisiaj
Mt 11, 20–24
Jezus począł czynić wyrzuty miastom, w których najwięcej Jego cudów się dokonało, że się nie nawróciły. „Biada tobie, Korozain! Biada tobie, Betsaido! Bo gdyby w Tyrze i Sydonie działy się cuda, które u was się dokonały, już dawno w worze i w popiele by się nawróciły. Toteż powiadam wam: Tyrowi i Sydonowi lżej będzie w dzień sądu niż wam. A ty, Kafarnaum, czy aż do nieba masz być wyniesione? Aż do Otchłani zejdziesz. Bo gdyby w Sodomie działy się cuda, które się w tobie dokonały, zostałaby aż do dnia dzisiejszego. Toteż powiadam wam: Ziemi sodomskiej lżej będzie w dzień sądu niż tobie”.
Złe przyzwyczajenia
Wielu ludzi przyzwyczaiło się do tego, że ma co jeść, gdzie mieszkać i za co żyć. Mieć dobry samochód – rzecz oczywista. Wyjechać na urlop do ciepłych krajów – dla wielu to nic wielkiego. Dobrobyt stał się codziennością. Niewielu cieszy się tym, co zwyczajne i proste. To sprawiło, że serce ludzkie stało się dziwnie nieczułe i niewdzięczne. Zapomina o wypowiadaniu prostego „Dziękuję!”.
Przyzwyczajenie dotyczy również tego, co duchowe. Przyzwyczaiłem się do tego, że Bóg jest obecny. Przyzwyczaiłem się do tego, że grzeszę. Przyzwyczaiłem się do tego, że Msze św. są odprawiane każdego dnia, że kościół jest na wyciągnięcie ręki. Przyzwyczaiłem się, że wielu moich znajomych żyje tak, jakby Boga nie było; że dzieci mojego kuzynostwa żyją bez ślubu kościelnego. Słyszę czasami: To przecież nic wielkiego!
Do mieszkańców Betsaidy, do mieszkańców Korozain, do mieszkańców Kafarnaum mówi Pan Jezus: Bo gdyby w Tyrze i Sydonie działy się cuda, które u was się dokonały, już dawno w worze i w popiele by się nawróciły. Jezus dokonał w tych miastach wielu znaków i cudów. Jednak ich mieszkańcy byli do tego przyzwyczajeni. Nic nie było w stanie ich poruszyć…
Panie Jezu, dziękuję za wszelkie dobro, jakie jest mi dane widzieć. Dziękuję za dobroć i miłość, którą na co dzień mi okazujesz. Chroń moje serce od zatwardziałości i zachowaj jego wrażliwość, aby umiało Cię rozpoznawać, kiedy przychodzisz. Zapraszam Cię, Panie!
ks. Eugeniusz Ploch
