Jezus i Jego uczniowie przemierzali Galileę, On jednak nie chciał, żeby ktoś o tym wiedział. Pouczał bowiem swoich uczniów i mówił im: „Syn Człowieczy będzie wydany w ręce ludzi. Ci Go zabiją, lecz zabity, po trzech dniach zmartwychwstanie”. Oni jednak nie rozumieli tych słów, a bali się Go pytać.
Tak przyszli do Kafarnaum. Gdy był już w domu, zapytał ich: „O czym to rozprawialiście w drodze?”. Lecz oni milczeli, w drodze bowiem posprzeczali się między sobą o to, kto z nich jest największy. On usiadł, przywołał Dwunastu i rzekł do nich: „Jeśli ktoś chce być pierwszym, niech będzie ostatnim ze wszystkich i sługą wszystkich”. Potem wziął dziecko, postawił je przed nimi i objąwszy je ramionami, rzekł do nich: „Kto jedno z tych dzieci przyjmuje w imię moje, Mnie przyjmuje; a kto Mnie przyjmuje, nie przyjmuje Mnie, lecz Tego, który Mnie posłał”. Mk 9, 30–37
Ukryty egoista
„Ja?! Absolutnie nie! Ja tak niewiele potrzebuję do życia!” Pewne sytuacje tworzą się często same, bez żadnego planu. Ludzie się spotykają, rozmawiają ze sobą, proponują sobie coś nawzajem. Każdy chce wypaść przed tym drugim jak najlepiej. To całkiem zrozumiałe.
Zdarzyło się, że mój nauczyciel z liceum – było to dawno temu – zaproponował mi udział w olimpiadzie matematycznej. Najpierw bardzo się ucieszyłem, bo czułem się wyróżniony i zauważony. Ale po kilku chwilach zacząłem go przekonywać, że są przecież w klasie uczniowie zdolniejsi i błyskotliwsi ode mnie. Nalegałem tak długo, aż w końcu poprosił kogoś innego o wzięcie udziału w konkursie. Co się okazało? Dzień olimpiady był dla mnie bardzo smutny. Bo tak naprawdę chciałem w niej uczestniczyć. Bardzo!
To niesamowite, że nawet w sercach uczniów Jezusa, którzy byli tak blisko Niego, ukrywał się mały egoista. Bo co myśleć o ich kłótni o to, który z nich jest największy?
Panie Jezu, Ty mnie znasz. Ty wiesz, że jestem słaby. Proszę Cię, uchroń mnie od pychy i pozwól mi być prawdziwie wolnym.
ks. Eugeniusz Ploch