Mk 4, 35-41
I. O czym mówi Bóg?
Widzimy Jezusa po całym dniu pracy. Pod wieczór przeprawia się z apostołami na drugą stronę jeziora. Wkrótce po odpłynięciu od brzegu apostołowie doświadczają mocy Jezusa, który ucisza burzę. Widzieli już Jezusa uzdrawiającego, a jednak nie mogą się nadziwić kolejnemu cudowi. Widzą Jezusa, obserwują Go, doświadczają mocy Jego słów,a jednocześnie pytają: „Kim On jest?”
II. Co Bóg mówi do mnie?
„Nagle zerwał się gwałtowny wicher”. Od początku chrześcijaństwa łódź jest symbolem naszego życia. Są chwile spokojnie, ale od czasu do czasu, tak jak na morzu zdarzają się burze. Podobnie dzieje się w życiu każdego człowieka. Łódź naszego życia, gdy kołysze się zbyt gwałtownie, boimy się katastrofy życiowej. Często wówczas panikujemy, tak jak apostołowie. Z jednej strony wiemy, że Bóg jest obecny w naszym życiu, a jednak zachowujemy się, jakbyśmy nie ufali, że w każdej chwili jest nam gotowy przyjść z pomocą. Pomyślę, jak zachowuję w się trudnych chwilach życia. Gdy zdarzają się „burze życiowe”, czy mam pewności opieki Bożej?
„Nauczycielu, nic Cię nie obchodzi, że giniemy”. Apostołowie nie proszą Jezusa o pomoc, ale zarzucają Mu bezczynność. Mają pretensję do Jezusa, że nie interesuje się ich trudnym położeniem. Zastanowię się, czy wyrzuty i słowa pretensji apostołów nie znajdują się także w moich ustach? Życie codzienne jest mocno dynamiczne i na pewno zdarzają się zaskakujące sytuacje, z którymi nie zawsze mogę sobie poradzić. Może się zdarzyć, że wówczas wyrzucam z siebie zdania, w stylu: „Bóg nie interesuje się moim życiem”. Czy w trudnych wydarzeniach potrafię wpatrywać się w Jezusa, i powierzyć Mu swoje troski? Czy wierzę, że wszystko jest w Jego rękach? Czy ufam w bliskość Jezusa w momentach, gdy tracę panowanie nad moim życiem?
III. Do czego Bóg mnie wzywa, czyli moje postanowienie.
Opowiem na modlitwie Bogu o moich „burzach duchowych” i lękach.
Piotr Koźlak CSsR