Mk 12, 28B-34
Jeden z uczonych w Piśmie podszedł do Jezusa i zapytał Go: «Które jest pierwsze ze wszystkich przykazań?»
Jezus odpowiedział: «Pierwsze jest: „Słuchaj, Izraelu, Pan Bóg nasz jest jedynym Panem. Będziesz miłował Pana, Boga swego, całym swoim sercem, całą swoją duszą, całym swoim umysłem i całą swoją mocą”. Drugie jest to: „Będziesz miłował swego bliźniego jak siebie samego”. Nie ma innego przykazania większego od tych».
Rzekł Mu uczony w Piśmie: «Bardzo dobrze, Nauczycielu, słusznie powiedziałeś, bo Jeden jest i nie ma innego prócz Niego. Miłować Go całym sercem, całym umysłem i całą mocą i miłować bliźniego jak siebie samego znaczy daleko więcej niż wszystkie całopalenia i ofiary».
Jezus, widząc, że rozumnie odpowiedział, rzekł do niego: «Niedaleko jesteś od królestwa Bożego». I nikt już nie odważył się Go więcej pytać.
I. O czym mówi Bóg?
Uczony w Piśmie stawiając pytanie Jezusowi, które z przykazań jest najważniejsze, wprowadza nas w samo sedno dyskusji, jaka toczyła się w każdej szkole rabinistycznej. W tamtych czasach w Prawie było wymienionych 284 nakazy i 365 zakazów. Prosty człowiek zupełnie się gubił w gąszczu szczegółowych przepisów. Jezus odpowiadając na pytanie uczonego przypomina, że w wierze są zdania najważniejsze, że istnieją przykazania, na których powinno opierać się całe moje życie.
II. Co Bóg mówi do mnie?
Uczony w Piśmie pyta o najważniejsze, pierwsze przykazanie. Pyta o istotę swojej wiary, na czym powinna się opierać, by w ważnych momentach życia wiedzieć, jak się godnie zachować. Istotne jest to, że uczony, mimo że nie brakowało mu wiedzy, nie boi się pytać. Pomyślę, czy nie wstydzę się pytać, rozmawiać z kimś mądrzejszym o tym, co jest najważniejsze w moim życiu? Do kogo przychodzę z najważniejszymi pytaniami? Jeśli istotne pytania zadaję przypadkowym albo niekompetentnym osobom, muszę się spodziewać przypadkowej odpowiedzi, która na pewno mnie nie usatysfakcjonuje.
Jezus odpowiadając powołuje się znane zdanie z księgo Powtórzonego Prawa (6,4), które rozpoczyna się od słów: „Słuchaj, Izraelu”. Rozwój mojej wiary, duchowy poziom nadziei i miłości w dużej mierze zależy od zdolności słuchania Boga. Bóg mówi do mnie, daje mi codziennie swoje słowa. Czy potrafię Go słuchać? Jest to tym bardziej ważne, że od umiejętności słuchania Boga zależy potem zdolność słuchania drugiego człowieka, w skupieniu, bez przerywania jego wypowiedzi.
„Pan Bóg nasz, jest jedynym Panem”. Jezus przypomina najbardziej podstawową prawdę mojej wiary: Bóg powinien być dla mnie Pierwszym i Jedynym Panem mojego życia. „Jeżeli Bóg jest na pierwszym miejscu, wszystko jest na swoim miejscu” (św. Augustyn).
Jezus do pierwszego zdania dodaje drugi fragment z Księgi Kapłańskiej (19,18), który mówi o miłości bliźniego. Oznacz to, że miłość Boga i drugiego człowieka są nierozerwalne. „Jeśliby ktoś mówił: <Miłuję Boga>, a brata swego nienawidził, jest kłamcą, albowiem kto nie miłuje swego brata, którego widzi, nie może miłować Boga, którego nie widzi” (1 J 4,20).
III. Do czego Bóg mnie wzywa?
Całe moje życie powinno rozpoczynać się i opierać na dwóch przykazaniach: miłości Boga i drugiego człowieka. Te dwa przykazania – Dekalog, który jest ich rozwinięciem, a także osiem błogosławieństw – to kanon zasad każdego chrześcijanina.
Piotr Koźlak CSsR