Piotr Koźlak
26 lutego 2023 – Pierwsza Niedziela Wielkiego Postu
Mt 4, 1-11
I. O czym mówi Bóg?
Duch Boży prowadzi człowieka różnymi drogami, by ukazać mu prawdę o Bogu i o nim samym. W okresie Wielkiego Postu każdy może sprawdzić swoją miłość do Boga. Szczególnego rodzaju sprawdziany nie ominęły pierwszych rodziców, a także Syna Bożego. Zostali poddani próbie, by doświadczyć, jak bardzo trzeba być stale czujnym, by dochować wierności Bogu.
II. Co Bóg mówi do mnie?
Przebywanie na pustyni, czyli miejscu samotności, zawsze wiąże się z pokonywaniem trudności. Jest wysiłkiem ducha i ciała. Jezus zmagał się z głodem i przeciwstawiał pokusom szatana. Skąd brał duchowe siły? Ze świadomości tego, kim jest dla Ojca. Duch wyprowadził Go na pustynię po przyjęciu chrztu, podczas którego usłyszał niezwykle ważne słowa, że jest „umiłowanym Synem”. Miłość dodaje odwagi i umacnia w trudnościach. Pewność, że jestem kochany przez Boga, pozwala na pokonywanie wszelkich przeszkód. Czy mam taką pewność miłości Boga Ojca do mnie?
Trzy pokusy, jakie wytacza szatan wobec Jezusa, są bardzo powszechne: pokusa posiadania ponad miarę, pokusa braku zaufania Bogu oraz pokusa bogactwa. Szatan zawsze obiecuje to, czego nam brakuje albo czego bardzo pragniemy. Zwodzi nas, że możemy mieć wszystko. Często kuszenie rozpoczyna w chwili, gdy jesteśmy zmęczeni, wyczerpani fizycznie i duchowo albo rozleniwieni i nieuważni. Podobnie Jezusa zaczął kusić, „gdy przepościł czterdzieści dni i nocy i odczuł głód”
„Idź precz, szatanie!” W chwilach bardzo trudnych doświadczeń, gdy już brakuje nam sił, zawsze trzeba zdobyć się na ostatni akt strzelisty, którym odpędzimy złego ducha. Gdy Jezus po krótkim dialogu w końcu ostro odpowiedział szatanowi, „wtedy opuścił Go diabeł” – zanotował św. Mateusz. Jezus ma w sobie siłę ducha, ponieważ pościł i modlił się, zanim przyszły trudności. Jego siła wewnętrzna była owocem regularnej, długiej modlitwy i ascezy.
III. Do czego wzywa mnie Bóg?
Postanowię sobie, że nie opuszczę codziennej modlitwy nawet – a może przede wszystkim – w chwilach trudnych doświadczeń.
Piotr Koźlak CSsR
Mt 4, 1-11
Biblia na kuchennym stole
Pewna starsza pani powiedziała mi kiedyś, że nie pamięta, czy w latach siedemdziesiątych Ewangelia w kościołach była czytana po polsku, czy po łacinie; nie pamięta też, w jakim języku były głoszone kazania. Potem wyznała, że żałuje, iż do sześćdziesiątego roku życia nie brała do ręki Biblii, chociaż przez długie lata stała na kredensie wśród innych cennych przedmiotów, po które sięgało się tylko na święta.
Dzisiaj każdy ma dostęp do Biblii. Jest w domach zamożnych i bardzo skromnych. Sięgają po nią uczeni i ci, którzy ukończyli kilka klas szkoły, bo tylko na tyle kiedyś było stać ich rodziców. Oczywiście, że są takie domy, w których nie ma Biblii, ale przypuszczam, że jest to świadomy wybór, a nie brak pieniędzy. Choć tak też może się zdarzyć…
Przypominam sobie kilka scen: otwarta Biblia na kuchennym stole holenderskiej rodziny, która dała nam schronienie w trakcie Europejskiego Spotkania Młodych w Rotterdamie; Nowy Testament na szkolnej ławce, przy której o bogatym młodzieńcu dyskutuje pięciu maturzystów; podniszczona, żeby nie powiedzieć sfatygowana Biblia w samochodzie mojego przyjaciela (rozerwana okładka i kilka luźnych, popisanych kartek). Ci, do których te Biblie należą, czytają je. Tego jestem pewien. Zresztą, gdy się z nimi przebywa, nie ma się żadnej wątpliwości, że są to ludzie głęboko wierzący i mający radość w sercu. Oni dobrze zrozumieli słowa Jezusa: Nie samym chlebem żyje człowiek, lecz każdym słowem, które pochodzi z ust Bożych. Dla nich słowo Boże jest jak powszedni chleb. Jak nie ma dnia bez chleba, tak nie ma dnia bez czytania Biblii.
Panie Jezu, dziękuję Ci za chleb i za Biblię! Obudź we mnie głód czytania Biblii oraz nie pozwól, aby mi zabrakło chleba…
ks. Eugeniusz Ploch
