18 marca 2023 – Sobota III Tygodnia Wielkiego Postu

Łk 18, 9–14

I. O czym mówi Bóg?

Jezus jest w drodze. Bibliści mówią o tzw. trzeciej podróży do Jerozolimy. Wyjaśnia podczas niej, jakie warunki należy spełnić, by wejść do Królestwa niebieskiego. Przedstawia je na przykładzie dwóch osób modlących się w świątyni. Sposób ich modlitwy odzwierciedla sposób ich życia na co dzień oraz to, jakie relacje mają z Bogiem i bliźnimi. Jezus chce, abym przypatrując się tym postaciom, przyjrzał się ich cechom, które mogą być we mnie.

II. Co Bóg mówi do mnie?

Przypowieść Jezus kieruje do tych, „co ufali sobie, że są sprawiedliwi, a innymi gardzili”. Adresatami są zatem ludzie przekonani o własnej doskonałości i bezgrzeszności. Widzą siebie w pozytywnym świetle i nie mają sobie nic do zarzucenia w dziedzinie przestrzegania Prawa. Czy ja też zaliczam się do tej kategorii osób?

Faryzeusz uważa siebie za człowieka prawdziwie wierzącego. W istocie nie potrzebuje Boga. Zachowuje pozory dialogu z Bogiem, ale tak naprawdę rozmawia sam ze sobą, zamknięty na słuchanie Go. Żyje w zakłamaniu. Podkreśla swoje zasługi, wychwala samego siebie. Pycha nie pozwala mu zobaczyć własnych słabości. Zastanowię się nad moją modlitwą. Czy więcej jest w niej mówienia o sobie czy o innych? Bardziej słucham czy mówię? W rozmowie, trwaniu przed Bogiem najważniejsza jest szczerość i bycie w prawdzie.

Inna jest postawa celnika. Nie usprawiedliwia się, nie szuka okoliczności łagodzących, jest prostolinijny. Nie nosi przed Bogiem maski. Ma poczucie własnej grzeszności i odwagę błagać: „Panie, miej litość dla mnie, grzesznika”. Świadomość własnej grzeszności to początek uzdrowienia wewnętrznego. Trzeba uznać swój grzech, żeby prosić Boga o pomoc w pokonaniu swoich słabości.

Modlitwa jest zwierciadłem życia, a życie odbiciem modlitwy. Każdy z nas na modlitwie jest po części faryzeuszem i celnikiem, te postawy często się przenikają. Rozmawia się z Bogiem tak, jak się żyje. Autentyczne życie duchowe weryfikuje się w konkretnych wydarzeniach i decyzjach. Ważne, by częściej wygrywała postawa szczerości i prawdy niż zadowolenia ze swojego życia czy oskarżania innych.

III. Do czego wzywa mnie Bóg?

Podczas modlitwy nigdy nie będę się skarżył na innych.

Piotr Koźlak CSsR

Łk 18, 9–14

Jezus powiedział do niektórych, co ufali sobie, że są sprawiedliwi, a innymi gardzili, tę przypowieść: „Dwóch ludzi przyszło do świątyni, żeby się modlić, jeden faryzeusz, a drugi celnik. Faryzeusz stanął i tak w duszy się modlił: »Boże, dziękuję Ci, że nie jestem jak inni ludzie, zdziercy, oszuści, cudzołożnicy, albo jak i ten celnik. Zachowuję post dwa razy w tygodniu, daję dziesięcinę ze wszystkiego, co nabywam«.

Natomiast celnik stał z daleka i nie śmiał nawet oczu wznieść ku niebu, lecz bił się w piersi i mówił: »Boże, miej litość dla mnie, grzesznika«. Powiadam wam: Ten odszedł do domu usprawiedliwiony, nie tamten. Każdy bowiem, kto się wywyższa, będzie poniżony, a kto się uniża, będzie wywyższony”.

Dobry, ale bez serca…

„Nie chcę być taki jak ty!” – mówi Janek do Tomka. „A ja taki jak ty!” – odpowiada Tomek. Podobne rozmowy pamiętam z dzieciństwa. Pół biedy, jeśli to dzieci tak widzą siebie nawzajem i w ten sposób mówią do siebie. Gorzej, jeśli robią to dorośli. Niestety, tak się czasami dzieje.

Zdarzało mi się myśleć z politowaniem o moim koledze, który odszedł od wiary, odszedł od Boga – siebie postrzegałem wtedy jako wyjątkowego, obficie obdarowanego katolika. Czasem rozmawiałem z nim, a w duchu myślałem: „Dobrze, że nie miałem takich rodziców jak on; jak dobrze, że urodziłem się w zupełnie innym domu!”. Dziś wstydzę się, że tak myślałem, robiłem, że osądzałem innych, stawiając siebie w lepszym świetle. Wstydzę się, że trwało to tak długo.

Właśnie do takich jak ja mówi Jezus w dzisiejszej Ewangelii, przywołując postać pysznego faryzeusza i pokornego celnika.

Panie Jezu, nie pozwól mi nigdy oceniać innych. Chroń mnie od pychy i zarozumialstwa. Stwórz we mnie nowe serce i nowego ducha! Chwała Panu!

ks. Eugeniusz Ploch