12 marca 2023 – III Niedziela Wielkiego Postu Rok A

J 4, 5–42

I. O czym mówi Bóg?

Miejsce spotkania Jezusa z kobietą z Samarii jest określone najpierw jako źródło, a następnie studnia. W tradycji żydowskiej studnia była ważnym miejscem: Abraham spotkał tam swoją żonę Rebekę, a Mojżesz Seforę. Jest symbolem świętych Pism, do których człowiek powinien przychodzić, by zaczerpnąć i pić wodę mądrości. Tym razem do studni przychodzi Jezus, „Źródło mądrości”, i pozwala, by grzeszna kobieta, powoli otwierając się na Jego słowo, opowiedziała Mu swoje życie. Opowiada prawdę o sobie po to, by ostatecznie przyjąć Jezusa jako Mesjasza.

II. Co Bóg mówi do mnie?

Jezus, przychodząc do studni w południowym upale i prosząc Samarytankę o wodę, przełamuje wszelkie stereotypy religijne i obyczajowe: rozmawia z kobietą, rozwódką, wreszcie osobą z narodu, którym Żydzi gardzili. Zachowaniu Jezusa dziwi się sama kobieta, jak i Apostołowie. Jednak czasami trzeba pokonać stare uprzedzenia i konwenanse, aby zrozumieć drugiego człowieka i przyjść mu z pomocą. Jezus przypomina, że należy rozmawiać z każdym i nie trzeba do tego jakiejś szczególnej okazji czy pory dnia: On zawsze jest gotowy się spotkać.

Choć spotkanie z Samarytanką może wydawać się przypadkowe, to wiadomo, że nic w życiu Jezusa i naszym przepadkiem nie jest. Nauczyciel przychodzi do studni, symbolizującej źródło mądrości Bożej, by ukazać kobiecie prawdę o niej samej. Szczerze mówi o jej grzesznym życiu. Każde spotkanie z Jezusem powinno być stanięciem w prawdzie przed Nim.

„Wielu Samarytan zaczęło w Niego wierzyć dzięki słowu kobiety”. Mimo swej grzesznej przeszłości odnalazła ona w sobie wiarę, na tyle silną, że świadectwo, jakie przekazała swoim rodakom, prowadzi ich do Jezusa. Dzięki niej Samarytanie poznali, że tylko Jezus potrafi zaspokoić największe pragnienie człowieka: życia wiecznego.

III. Do czego wzywa mnie Bóg?

Przypatrzę się swojej wierze. Czy jest na tyle mocna, że inni dzięki mnie mogą bardziej uwierzyć w Jezusa?

Piotr Koźlak CSsR

J 4, 5–42

Jezus przybył do miasteczka samarytańskiego, zwanego Sychar, w pobliżu pola, które Jakub dał synowi swemu, Józefowi. Było tam źródło Jakuba. Jezus zmęczony drogą siedział sobie przy studni. Było to około szóstej godziny. Nadeszła tam kobieta z Samarii, aby zaczerpnąć wody. Jezus rzekł do niej: „Daj Mi pić”. Jego uczniowie bowiem udali się przedtem do miasta dla zakupienia żywności. Na to rzekła do Niego Samarytanka: „Jakżeż Ty, będąc Żydem, prosisz mnie, Samarytankę, bym Ci dała się napić?”. Żydzi bowiem nie utrzymują stosunków z Samarytanami. Jezus odpowiedział jej na to: „O, gdybyś znała dar Boży i wiedziała, kim jest Ten, kto ci mówi: »Daj Mi się napić«, prosiłabyś Go wówczas, a dałby ci wody żywej”.

Powiedziała do Niego kobieta: „Panie, nie masz czerpaka, a studnia jest głęboka. Skądże więc weźmiesz wody żywej? Czy Ty jesteś większy od ojca naszego Jakuba, który dał nam tę studnię, z której pił i on sam, i jego synowie, i jego bydło?”. W odpowiedzi na to rzekł do niej Jezus: „Każdy, kto pije tę wodę, znów będzie pragnął. Kto zaś będzie pił wodę, którą Ja mu dam, nie będzie pragnął na wieki, lecz woda, którą Ja mu dam, stanie się w nim źródłem wody wytryskującej ku życiu wieczne- mu”. Rzekła do Niego kobieta: „Daj mi tej wody, abym już nie pragnęła i nie przychodziła tu czerpać”. A On jej odpowiedział: „Idź, zawołaj swego męża i wróć tutaj”. A kobieta odrzekła Mu na to: »Nie mam męża«. Rzekł do niej Jezus: „Dobrze powiedziałaś: »Nie mam męża«. Miałaś bowiem pięciu mężów, a ten, którego masz teraz, nie jest twoim mężem. To powiedziałaś zgodnie z prawdą”. Rzekła do Niego kobieta: „Panie, widzę, że jesteś prorokiem. Ojcowie nasi oddawali cześć Bogu na tej górze, a wy mówicie, że w Jerozolimie jest miejsce, gdzie należy czcić Boga”. Odpowiedział jej Jezus: „Wierz Mi, niewiasto, że nadchodzi godzina, kiedy ani na tej górze, ani w Jerozolimie nie będziecie czcili Ojca. Wy czcicie to, czego nie znacie, my czcimy to, co znamy, ponieważ zbawienie bierze początek od Żydów. Nadchodzi jednak godzina, owszem, już jest, kiedy to prawdziwi czciciele będą oddawać cześć Ojcu w Duchu i prawdzie, i takich to czcicieli chce mieć Ojciec. Bóg jest duchem; potrze ba więc, by czciciele Jego oddawali Mu cześć w Duchu i prawdzie”. Rzekła do Niego kobieta: „Wiem, że przyjdzie Mesjasz, zwany Chrystusem. A kiedy On przyjdzie, objawi nam wszystko”. Powiedział do niej Jezus: „Jestem Nim Ja, który z tobą mówię”.

W samo południe przy studni

Ziemia Święta. Samo południe. Słońce wysoko. Upał niemiłosierny. Wszyscy schowani w swoich domkach. Okiennice szczelnie zamknięte. Każdy szuka cienia i ochłody… Co ta biedna Samary- tanka robi przy studni? Czemu wybrała właśnie ten moment? Dlaczego przyszła właśnie wtedy? Dlaczego sama? Czemu nie było z nią innych kobiet z miasta? Zazwyczaj przychodziły w kilka. Studnia to jedno z najlepszych miejsc spotkań w miasteczku. Tutaj toczyło się życie…

To nie był przypadek, że przyszła sama i właśnie o tej porze. Przyszła, wiedząc, że nikogo tam nie spotka, że z nikim nie będzie musiała rozmawiać. Miała świadomość, że z powodu swojego niemoralnego życia nie jest lubiana, a nawet akceptowana przez innych. Wszyscy ją odrzucili; czuła ich oskarżający wzrok na sobie.

Musiała być bardzo zdziwiona, że Jezus, mężczyzna, Żyd, chce z nią rozmawiać; mało tego, prosi ją o pomoc. A Jezus znał ją na wylot. Poznał od razu, że cierpi z powodu miłości. Poznał, że tęsknota za miłością rzuca ją w ramiona różnych mężczyzn. Spojrzenie Jezusa było spojrzeniem miłości, nie potępienia. Słowa Jego były pełne światła, nie ciemności. Prośba Jego była szczera, nie zakłamana. Spotkanie przy studni odmieniło życie tej biednej Samarytanki. Spotkanie przy studni odmieniło życie ludzi w miasteczku. Dlaczego? Bo przy tej studni przez chwilę siedział Jezus!

Panie, pozwól mi spotkać się z Tobą przy studni… Ty jesteś Bogiem miłosierdzia!

ks. Eugeniusz Ploch

W samo południe przy studni